Stellers zeearend

Algemene informatie

Stellers zeearend is een grote soort arend. Hij is vernoemd naar de Duitse natuurwetenschapper Georg Wilhelm Steller (1709-1746; hij overleed op 37-jarige leeftijd), die deze soort in het jaar 1741 in het oosten van Rusland voor de wetenschap ontdekte. Het woord “zeearend” verwijst naar het feit dat Stellers zeearend vlakbij en in zeegebieden leeft. Stellers zeearend leeft vlakbij en in zeegebieden omdat hij in deze gebieden op zijn prooien vist en jaagt. Vlakbij en in zeegebieden leeft deze arend rond beboste rivieroevers en beboste meeroevers. Het verspreidingsgebied van Stellers zeearend ligt in het oosten van Rusland, in Japan, Noord-Korea, Zuid-Korea en het noordoosten van China.

De Stellers zeearend is één van de grootste soorten arenden ter wereld. Dat blijkt onder andere uit zijn gewicht: hij weegt namelijk 5 tot 9 kg. Ondanks dit gewicht kan Stellers zeearend uitstekend vliegen. Wat betreft nestelen verschilt de Stellers zeearend van veel andere soorten arenden omdat hij per broedseizoen niet één nest, maar meerdere nesten bouwt. Daarom kan het gebeuren dat een koppel Stellers zeearenden per broedseizoen ook meerdere broedsels tegelijkertijd voortbrengt en grootbrengt. Een Stellers zeearendennest kan heel groot zijn, namelijk tot wel 2,5 meter in diameter en tot wel 1,5 meter hoogte van de bodem tot en met de top van het nest. Door deze afmetingen is een nest heel zwaar, en daarom wordt het nest altijd gebouwd in een grote sterke boom of op een rots.

Lange tijd dachten wetenschappers dat er van Stellers zeearend nog een eigen ondersoort bestond die qua uiterlijk verschilde van ‘gewone’ Stellers zeearenden, zoals je verschillende huishondenrassen hebt die qua uiterlijk van elkaar verschillen. Die eigen ondersoort van Stellers zeearend had een verenkleed dat bijna helemaal bruin was, op de staartveren na, die net als bij ‘gewone’ Stellers zeearenden wit waren. En deze ondersoort leefde in het wild in Noord-Korea en Zuid-Korea, was heel zeldzaam en werd daarom heel zelden gezien. Wetenschappers noemden deze eigen ondersoort bij zijn wetenschappelijke naam Haliaeetus pelagicus niger, want andere namen dan de wetenschappelijke naam had deze ondersoort niet. In 1968 werd de ondersoort voor het laatst in het wild gezien, en daarna nooit meer. Daarom namen wetenschappers aan dat deze ondersoort was uitgestorven. En toen gebeurde er iets opvallends: in 2001 kroop er in de dierentuin Tierpark Berlin in de Duitse stad Berlijn een jong van die ondersoort uit een ei. En dat terwijl beide ouders van dat jong ‘gewone’ Stellers zeearenden met de ‘normale’ kleur verenkleed waren. Toen het jong na 4 jaar eenmaal zijn volledige volwassen verenkleed had gekregen (jongen van deze ondersoort en jongen van ‘gewone’ Stellers zeearenden hebben allebei dezelfde kleur donsverenkleed), bleek dat jong het volwassen verenkleed van die ondersoort te hebben gekregen. Uit de geboorte van en het krijgen van het volwassen verenkleed van dat jong bleek dat de ondersoort eigenlijk helemaal geen ondersoort was en is, maar een kleurvariatie. Haliaeetus pelagicus niger als naam voor een ondersoort was daarmee niet meer geldig. In 2014 werd er in dezelfde dierentuin in Berlijn, naar later bleek, nog een jong van deze kleurvariatie geboren.