Carolina-eend

Algemene informatie

De carolina-eend is een vogel uit de familie van de eendachtigen. Bij deze eendensoort zien het mannetje en het vrouwtje er verschillend uit. Het mannetje heeft een zeer kleurrijk verenkleed. Ook heeft hij rode ogen en heeft hij een witte gloed op zijn hals. Het vrouwtje heeft een verenkleed dat alleen wit en bruingrijs is. Ook heeft zij zwarte ogen en heeft zij op haar hals witte vlekken i.p.v. een witte gloed. Zowel het mannetje als het vrouwtje hebben op het hoofd een kuif dat uit veren bestaat. Bij Zie-ZOO leven er alleen mannelijke carolina-eenden. Omdat sinds een aantal jaar er in de hele Europese Unie niet meer met carolina-eenden mag worden gekweekt in gevangenschap. Dat komt omdat carolina-eenden die uit gevangenschap in Europa ontsnappen in de Europese natuur kunnen overleven en voortplanten. En daardoor inheemse Europese eenden kunnen verdringen.

In het wild leeft de carolina-eend in Canada en de Verenigde Staten. In de VS leeft hij onder andere in de staten North Carolina en South Carolina. De carolina-eend is dus naar deze twee staten vernoemd. Toch schrijft men de naam van deze eend met een kleine c, behalve aan het begin van een zin. Carolina-eenden die geboren zijn in Canada en de noordelijke VS leven daar alleen in de zomertijd. En trekken in het najaar naar de zuidelijke VS om daar te overwinteren. In de wintertijd is het in de zuidelijke VS lang niet zo koud als in Canada en de noordelijke VS. Ze trekken aan het begin van de lente weer terug naar het noorden. Carolina-eenden die in de zuidelijke VS zijn geboren leven daar het hele jaar door. En trekken dus niet naar warmere overwinteringsgebieden.

De carolina-eend is een alleseter. Hij eet bessen, eikels, zaden en insecten. In zijn hele verspreidingsgebied leeft hij in moerassen, op rivieren, meren en poelen. Hij geeft de voorkeur aan zulke gebieden met bomen in de buurt. Omdat hij in bomen in verlaten spechtenholen broedt. Jonge carolina-eenden die uit hun eieren zijn gekomen, kunnen nog niet vliegen. Om toch uit hun hol te kunnen komen, springen zij vanuit de boom naar beneden. En landen vervolgens op de zachte bosbodem. Daarna lopen ze achter hun moeder aan naar het dichtsbijzijnde water. Ooit was de carolina-eend een bedreigde diersoort. In de tweede helft van de 19de eeuw werden carolina-eenden in Noord-Amerika grootschalig en onbeperkt bejaagd. Om hun veren voor het versieren van hoeden in Noord-Amerika en Europa, en om hun vlees voor de massaverkoop. In diezelfde tijd verdwenen op grote schaal leefgebieden door houtkap en het creëren van landbouwgronden.

Door beide bedreigingen was de carolina-eend in de 1900’er jaren in grote delen van zijn verspreidingsgebied bijna verdwenen. (“De 1900’er jaren” is een andere, korte manier om “de jaren ’0 van de 20ste eeuw” weer te geven”.) Voor de regeringen van Canada en de VS was dat een reden om in 1916 een verdrag te sluiten. Waarin de bescherming van de carolina-eend en vele andere Noord-Amerikaanse vogelsoorten was en is geregeld. Dat verdrag tussen Canada en de VS heet “Migratory Bird Treaty” (letterlijke vertaling: “Trekvogelverdrag”). De overgebleven leefgebieden van de carolina-eend werden door dit verdrag beschermd. En de jacht op de carolina-eend werd door datzelfde verdrag sterk ingeperkt. Door beide maatregelen begonnen de aantallen wilde carolina-eenden in Noord-Amerika in de 1920’er jaren toe te nemen. In de 1950’er jaren waren de aantallen wilde carolina-eenden daar dusdanig groot geworden, dat de carolina-eend sinds dat decennium geen bedreigde diersoort meer is.